domingo, junho 10, 2007

Belo País!


Tenho um notório, exacerbado e, eventualmente, despropositado orgulho de ser autóctone deste país. Sentimento tão forte pode, apenas, ser comparado com a tristeza que me trespassa quando percebo que este país está longe do país, que a minha condição, de ser deste país , sonha para este país! Frequentemente o melhor deste país tenta a sorte noutro país, recorrentemente o pior do país é eleito, pela maioria do país, para governar o país. Neste país pouco se organiza, pouco, neste país, é bem planeado. Não deve haver país que sobreviva à alarvidade que os líderes deste país usam, para se servirem deste país, com a desculpa, esfarrapada, de servir o país. Mas que grandes oportunidades gerou este pais, maior só o desperdício de oportunidades que este país conseguiu levar a cabo. Teoriza-se que a sorte deste país isto, que o azar deste país aquilo, que aí... se eu mandasse neste país..., que é por isto, e por aquilo, que o país não saí da cepa torta, que é por aquele outro que este país chegou onde chegou, que por essas e por outras é que este país não chega a lado nenhum, que o mal deste país isto, que tomara este país aquilo. Hoje é dia deste país! De qualquer país o autoctone, desse país, podia dizer, do seu país, o que aqui escrevo mas, o país de que falo, é o meu país, o país dos portugueses – Portugal!